Bir küçük belde var ki…
Birçok “ben” kendi aynasının içine hapsolmuş, gömülmüş.
Görünen suret, içe bükülmüş bir benlikten ibaret.
Bir kısım insan o aynanın içinde yalnızca kendisini izliyor, kendi yankısından besleniyor…

Bizler o beldede yaşamaya çalışırken“ben”i öyle büyüttük ki, “biz” kelimesi cümleye sığmaz oldu.

Bölünme şiar oldu, yöntem oldu, ben merkezciliğin silahı haline geldi.

Ama [ne yazık ki] bizler amip gibi, bölüne bölüne çoğalamıyoruz.

Bölündükçe, eksiliyoruz; içten içe çürüyoruz…

Ben merkezcilerin sultasında göbeklerimizi kaşıyor; yan gelip yatıyoruz ama, çalışır gibi yapıyoruz…
Böylece bölünmüş her topluluk kendi duvarını kalınlaştırıyor.
Ve içimize sindirdiğimiz bir milyon öfke o duvarın arkasında kendisine gölge bir yer arıyor.

Sevgi, şüpheyle lekeleniyor.

Şöyle bir sorgulayın lütfen:

- Kendisine hayran bir zihin, başkasının acısını nasıl duyar?

Hep birlikte olmanın lezzetini, böylelikle ortaya çıkacak büyük gücü nasıl tadar; nasıl anlar?..

“Böl-yönet” stratejisi, birilerinin en etkili silahıdır.

Ve bu silahın kabzasına sarılmış olan ben-merkezci kişi[ler] ise, o birilerinin gizli-açık mürididir, militanıdır.

Yani sözün özü ve özeti; ben merkezcilik, bireysel bir zeminde özenle beslenip büyütülen toplumsal bir hıyanet üretim merkezidir…

Belki de en büyük devrime doğru ancak, “ben”i egonun kirinden arındırarak; derinleştirerek/geliştirerek ve “biz”in içinde eriterek yol alabiliriz.