Canan Kaftancıoğlu üzerindeki salt-siyasal, adliye-siyasal, saldırı-siyasal, baskı-yıldırma-siyasal stratejilerinin nedenleri üzerinde söz söylemenin [içinde bulunduğumuz süreçte] çok anlamlı olmadığını düşünüyoruz.
Bu açık gerçekleri görmeyen ya da zihninin bir köşesine yerleştirmeyen “kişi”leri bir kenara koyuyor, devam ediyoruz.
Bu yazının sorduğu sorular açık ve oldukça nettir.
Ama illaki yanıtlanması gereken sorulardır bunlar.
Bu sorular yetkililer tarafından yanıtlanmıyorsa eğer, bizim bu suskunluk olgusunu da ayrıca sorgulamamız gerekir.
Sorularımız şunlar:
Canan Kaftancıoğlu’na verilen cezaların bir kısmının da olsa Yargıtay tarafından onanması üzerine, milletvekillerinin -acilen- İstanbul’a çağırılması… [güzel-hoş-doğru bir hamle] Ama, sonra İstanbul İl Merkezi önünde toplanmış heyecanlanmış/coşkulu kalabalığa karşı yapılan o birkaç dakikalık konuşmanın anlamı neydi?
Canan Kaftancıoğlu’na niçin bir çift laf etmesi için söz verilmedi, imkan tanınmadı?
O yoğun kalabalığın coşkusunun birkaç dakika içinde böylece söndürülmesinin anlamı ve amacı neydi? Hele hele eğer varsa “stratejisi” kaç okka çekiyordu?
Ayrıca;
Geldik Sadat seferine…
Hamle önemli mi, güzel mi, doğru mu, ses getirecek cinsten mi?
- Evet bin kere!
Ancak sorumuz şu:
Niçin hemen ertesi gün?
Bu doğru hamle bir süre önce ya da bir süre sonra yapılamaz mıydı?
Canan Kaftancıoğlu’nun gündemde kalması böylece yok edilmedi mi?
Bu da mı o “strateji”nin bir parçası?
Yoğun halk kitlelerinin böylece heyecanı sönmedi mi; söndürülmedi mi?
CHP’nin daha [çok] sonra, taaa… 21 mayısta bir miting düzenleyeceğini ilan etmesi bu sönmüş heyecanı ne ölçüde ateşleyebilir?
Ne kadar büyüklükte bir bilinç bilenmesi yaratabilir?
Ayrıca… Canan Kaftancıoğlu’na verilen hapis cezasına karşı oluşan tepkiyi Klıçtaroğlu’nun adıyla anılan Adalet Yürüyüşü eylemine eklemlemek… [Lütfen dikkat edilsin: Eklemlemek sözcüğünü bilerek kullanıyoruz] ne ölçüde doğru hamledir?
Ayrıca bu hamle neyin hamlesidir?
Otobüsler dolusu parti üyeleri ile meydan doldurmakla, kendiliğinden gelişen spontane bir coşku kıyaslanabilir mi?
Son bir soru ile bu tatsız yazıyı sonlandırmak istiyoruz:
- Acaba kaç milletvekili [alelacelekoşar adım] İstanbul’a ulaştı?
Lütfen boş karşılansın: Sahici demokrasi içinde bizim de bu gibi soruların yanıtını merak etmek [ve sorgulamak!] en doğal hakkımız…
HAYIR... YAZI BİTMEDİ!
O gün geldi.
Canan Kaftancıoğlu’na verilen türlü çeşitli cezaların [kitlelerle birlikte] protestosu reklam edilerek…
Bursa’da düzenlenmesi planlanan CHP mitingi…
İstanbul’a alındı.
Türkiye’nin dört bir yanından otobüslere bindirilen partililer akın akın İstanbul Maltepe miting alanını [sayısı belirsiz bir kısım halkla birlikte] dolduruldular.
Sahnenin fotoğrafı hakkında yorum yapmaya dilimiz varmıyor… [Ama varmalı!..]
Miting alanı dolu.
Canan Kaftancıoğlu pek sayın genel başkandan önce, gezi mağduru ailelerinden önce ve bir tutam konuşmacı-halk’tan önce sayın ahaliyi selamlıyor.
Başı ve tüm vücudu ile bütünleşerek zarif bir selamla “teşekkür ediyor” gelenlere… Kendisini yürekten ve coşku ile alkışlayanlara… Ve sonra da ağır adımlarla sahnenin gerisine çekilip, “makus talihi”nin içine gömülüyor.
Ama aynı zamanda da yüreklerimize, bilincimizin en seçkin, en özel köşesine taht kuruyor.
Pek Sayın Genel Başkan Kemal Kılıçtaroğlu yazıya dökmüş olduğu nutkunu okuyor ve Türkiye’nin tüm sorunlarını bildikleri için partili olan ve Türkiye’nin dört bir tarafından bu hayat pahalılığında İstanbul’a kadar gelerek o meydanı dolduran kendi partililerine o aynı sorunları [neredeyse] alfabe sırasıyla yeniden anlatıyor.
Canan Kaftancıoğlu ile ilgili edilen tek cümle ise şu:
- [Genel olarak kadınlara sesleniyor Kılıçtaroğlu] Korkmayacaksınız, korkarsanız bir gün sizin de başınıza İstanbul İl Başkanımızın başına gelenler gelebilir…
Bu kadar mı? Sayın başkan?
Hepsi bu kadar [cık] mı?..
Peki ama, niçin?
Niçin sadece bu kadar?
İşte bu “niçin”i birer vatandaş olarak sorgulamak hakkımız.
Ve yanıtını beklemek…
Sadece sözle de değil, eylemle, arka çıkarak, sahiden omuz vererek…
